Exclusieve merkportretten op Brandhome

Het Begin

Charlie Dow: de journalist die carri?re maakte met het schrijven van 9 brieven en het verzinnen van een index.

Een van de journalisten van de Wall Street Journal zou zich later nog herinneren hoe ze op zekere dag met een paar man stonden op te sommen hoeveel baantjes ze wel gehad hadden. Charlie Dow, hoofdredacteur en stichter van de krant, was in de buurt. Zwijgzaam als altijd pakte hij papier en potlood en stelde een lijstje op. Zonder een woord te zeggen overhandigde hij het aan een van de journalisten. Meer dan vijftig beroepen stonden er op. Dit lijstje is niet bewaard gebleven wel dat andere, de Dow Jones Index, tenslotte ook een lijstje, waarmee hij meer dan honderd jaar geleden probeerde aan te duiden welke kant het opging met de Amerikaanse economie. Op de enige foto die van hem bekend is kijkt hij somber de wereld in, zijn forse baard en grote snor maken zijn uitzicht niet vrolijker. 'Ik kan me van hem niet eens een glimlach herinneren,' aldus een van zijn collega's later.

Charles Dow, geboren op 6 november 1851, was de laatste afstammeling van Engelse boeren die al in 1637 naar Amerika waren uitgeweken. Hij kwam ter wereld op een kleine boerderij in Sterling, Connecticut, en zijn vader stierf toen hij zes was. Zijn enige twee broers overleden nauwelijks twee en vijf jaar oud. Zeer jong al verliet hij de boerderij zonder veel onderwijs te hebben genoten en trok hij de wijde wereld in. Over die 'Wanderjahre' is weinig bekend. Een groot deel van zijn beroepenlijstje moet hij in die jaren hebben afgewerkt. Officieel duikt hij pas op in 1872, 21 jaar oud, als journalist bij de Daily Republican in Springfield, Massachusetts. De hoofdredacteur van het blad, Samuel Bowles, was goed in het trainen van jonge journalisten. Van hem is in de Amerikaanse journalistiek onder meer de slogan Steek alles in de eerste zin! bekend gebleven. Drie jaar later verhuisde hij naar een krant in Providence, Rhode Island, misschien om uit de schaduw van Bowles te komen, vermoedelijk omdat hij daarmee weer dichter bij huis kwam.

Het Zilver

In 1877 werd in het mijnstadje Leadville in Colorado zilver ontdekt. Een echte zilverrush ontstond waardoor het bergdorpje van 1500 inwoners uitgroeide tot een 'boom town' van 60.000 zilverzoekers. Een groep van geldschieters, bankiers en investeerders van de Oostkust wilde in 1879 in het Verre Westen wel eens gaan kijken wat er precies aan de hand was. Per trein met priv?wagons ondernamen ze de expeditie en ze nodigden journalisten van drie kranten uit om hun bezoek te verslaan. 'The Providence Journal' stuurde haar beste reporter: Charlie Dow. Charlie rekende meteen uit dat de heren die in een enkele wagon zaten 90 miljoen dollar waard waren. De reis betekende een keerpunt in Dows leven. Zijn 'Leadville Letters' kenden succes; ze geven ook vandaag nog een goed inzicht in het reilen en zeilen in een wilde mijnstad in die dagen. Het contact met de bankiers en zakenlui brachten hem op het idee het als financieel journalist te wagen. Geen wonder dat Dows negende en laatste brief gedateerd is vanuit New York City.

Zo kwam hij terecht bij Kiernan New Agency, een New-Yorks bureau dat nieuws vergaarde bij makelaars en banken en het verspreidde via 'flimsies'. Dat waren flinterdunne nieuwsbriefjes die door klerken met de hand werden geschreven met twintig doorslagen tegelijk. Door een toeval trof hij daar Edward Jones aan, een vijf jaar jongere journalist die hij nog uit Providence kende. Samen met Charles Bergstresser, een derde man van Kiernan, hield Dow het na enige tijd voor bekeken. Ze verdienden te weinig; wat Kiernan kon, konden zij ook en beter. Dow was overigens in '81 getrouwd met de weduwe Lucy Russell, die had een dochtertje, hij moest voor een gezin zorgen.

Dow Jones & Company

In 1882 richtten ze met hun drie?n Dow Jones & Company op. Dow Jones & Bergstresser vonden ze maar niks en Bergstresser kon de naamgeving niets schelen. Ze vestigden zich in Wall Street 15, een bouwvallig huis pal naast de beurs. Vooraan was een 'soda fountain' waar je een frisdrankje kon nuttigen, achteraan - of volgens sommige bronnen in de kelder - huisde Dow Jones & Co. Ook zij werkten aanvankelijk met een stel klerken om de 'flimsies' te schrijven en een legertje jongens om het nieuws te verspreiden. In principe deden Dow en Bergstresser 'de straat' en Jones 'de desk', wat betekende dat hij de hele dag 'door zijn walrussnor heen', de klerken dicteerde.

Vanaf '83 voegden ze aan hun beursnieuws ook een blaadje algemeen nieuws toe. Een jaar later verhuisden ze naar Broadway 71 en begonnen ze die blaadjes te drukken. Daaruit groeide op 8 juli 1889 de Wall Street Journal, vier pagina's dik, als middagkrant. Vanaf '97 werkten ze ook met een telegrafische nieuwsdienst, waardoor het werk van Jones eigenlijk wegviel. Jones verkocht zijn aandelen en vertrok met de noorderzon.

In de jaren '90 bouwde de zwijgzame Charlie Dow met zijn hoofdartikelen en beursanalyses een enorme reputatie op. Vanaf '84 al stelde hij af en toe een beursindex op. Die eerste index bestond uit negen degelijke spoorwegaandelen en drie aandelen in de industri?le sector. Hij telde die gewoon op en deelde ze door twaalf. Dow was ook de eerste die de bewegingen van de beurs in statistieken probeerde te vatten. Hij stelde dat de 'de markt de neiging heeft in brede patronen te bewegen, als de golven van de oceaan.' Vanaf 1900 ging Dows gezondheid achteruit. In het najaar van 1902 verkocht hij zijn krant aan Clarence Barron, zijn belangrijkste medewerker in Boston. Enkele maanden later, op 4 december 1902 overleed Dow. Hij werd begraven in Providence, Rhode Island. Hij maakte niet meer mee hoe zijn theorie van de rimpels, de golven en de getijden van het water uitgroeide tot een soort van religie. De weduwe Lucy Russell schonk hem geen kinderen zodat met hem ook de laatste van de Dow-stam uit 1637 verdween.